گروه پاتوبیولوژی، دانشکده دامپزشکی، دانشگاه شهید باهنر کرمان، ایران ، kheirandish@uk.ac.ir
چکیده: (1664 مشاهده)
سیستمهای کریسپر یا تکرارهای کوتاه پالیندرومی فاصلهدار منظم خوشهای و پروتئینهای مرتبط با آن، سیستمهای ایمنی طبیعی میکروبی هستند که به عنوان وسیلهای برای ویرایش ژنی مورد استفاده قرار گرفتهاند. برای ایجاد اثرهای درمانی، اجزای کریسپر باید به طور مستقیم به سلولهای هدف منتقل شود. روشهای متفاوتی برای انتقال وجود دارد. در این مطالعه به برخی سیستمهای انتقال از طریق غشای سلول، شامل سیستمهای انتقال ویروسی و غیر ویروسی پرداخته شده است. سیستم انتقال ویروسی، استفاده از ویروسهایی مانند وکتور ویروس وابسته به آدنو است ولی نگرانیهایی در استفاده بالینی آن وجود دارد. در روش انتقال فیزیکی دوز، مدت زمان و اختصاصیت انتقال دقیقتر کنترل میشود که شامل روشهای الکتروپوراسیون، تزریق هیدرودینامیکی و میکرواینجکشن میباشد.در روش الکتروپوراسیون ممکن است تغییرهای غیرقابل برگشت در فیزیولوژی غشا ایجاد شود که زندهمانی سلول را تهدید میکند. در تزریق هیدرودینامیکی حجم لازم برای شروع تزریق زیاد است و روش مناسبی برای کاربردهای انسانی نیست. میکرواینجکشن دارای کارایی بالا و دوز دقیق کنترل شده است ولی برای کاربرد زیاد غیر عملی است. اگرچه رویکردهای فیزیکی به طور معمول در محیط آزمایشگاه بسیار موفق هستند، اما به طور کلی مقیاس خوبی ندارند و بنابراین برای انتقال در شرایط زنده یا برنامههای با ظرفیت بالا در آزمایشگاه کمتر کاربرد دارد. در روشهای انتقال شیمیایی، به جای القای تغییر در سلول هدف، خود محموله قابل انتقال میتواند تغییر یابد. انتقال شیمیایی به دو شکل شامل روش کپسولهسازی و روش تغییر شیمیایی ماده انتقال پذیر وجود دارد. کپسولهسازی میتواند محموله را از تخریب آنزیمی یا پاسخهای ایمنی محافظت کند و اختصاصی بودن انتقال را ارتقا بخشد. انتقال با تغییر ماده انتقال پذیر، محافظت در مقابل تخریبتوسط پروتئازها را تامین نمیکند، همچنین قادر به هدفگیری خاص سلول نیستند. بنابراین استفاده موفقیت آمیز نیاز به ترکیب با روش کپسولهسازی یا سایر روشهای انتقال دارد. با توجه به این که هر کدام از روشهای انتقال دارای عیبها و مزیتهایی هستند، لازم است موثرترین روش انتقال انتخاب شود، تا سیستم کریسپر برای ویرایش ژن کارآمد باشد.
