گروه صنایع غذایی، واحد تهران شمال، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران ، shila2462462@yahoo.co.in
چکیده: (675 مشاهده)
کیفیت میکروبی آب آشامیدنی اهمیت اساسی و جدی برای سلامت عمومی دارد. با توجه به کمبود اطلاعات جامع در خصوص میزان آلودگی آب آشامیدنی در سطح استان تهران این پژوهش به منظور ارزیابی میزان آلودگی آب آشامیدنی به باکتری سودوموناس آئروژینوزا مورد بررسی قرار گرفت. جداسازی ژن TEM-1 در سودوموناس آئروژینوزاهای مولد بتالاکتامازهای با طیف اثر گسترده (ESBL) و بررسی الگوی مقاومت آنتیبیوتیک این سویه ها اطلاعات مفیدی در مورد این باکتری بیماریزای فرصت طلب فراهم میآورد. در این پژوهش 300 نمونه آب آشامیدنی مورد بررسی قرار گرفت. تعیین حساسیت آنتی بیوتیکی نسبت به چهار آنتیبیوتیک به روش دیسک دیفیوژن انجام شد. از نظر ژنوتیپی وجود ژن بتالاکتاماز TEM-1 با روش PCR بررسی گردید. در این بررسی 17 نمونه (67/5 درصد) از آبهای آشامیدنی به سودوموناسآئروژینوزا آلوده بودند. بیشترین میزان مقاومت نسبت به آنتی‌بیوتیک‌های ایمی‌پنم/رلباکتام (76/11درصد) و سفتازیدیم/آویباکتام (100%) در آبهای آشامیدنی مشاهده شد. در بررسی ژنوتیپی با انجام آزمون PCR از 17 سویه فنوتیپ مثبت، 16 نمونه (1/ 94درصد) شامل ژن TEM-1 بودند. نتایج مشخص کرد که آبهای آشامیدنی در برخی موارد دارای آلودگی با باکتری سودوموناس آئروژینوزا هستند. اغلب سویه های جداشده مقاومبه آنتی بیوتیک هستند و در میان سویه های تولید کننده ESBL، ژن TEM-1 دارای فراوانی بیشتری میباشد. نتایج بیانگر این است که ژن TEM-1 در ایجاد مقاومت به آنتی بیوتیک در سویه های جدا شده نقش بسزایی دارد. داده های حاصل از این پژوهش به توسعه اقدامات پیشگیرانه در برابر شیوع سویه های مقاوم به آنتی بیوتیک کمک میکند.
Atharinia M, Safaeian S, Rahimifard N, Mosavi Nadoshen R, Pourakbari B. Determination of antibiotic resistance pattern and TEM-1 gene prevalence in Pseudomonas aeruginosa isolated from drinking water. Genetic Engineering and Biosafety Journal 2022; 11 (1) :121-130 URL: http://gebsj.ir/article-1-426-fa.html
اطهری نیا معصومه، صفائیان شیلا، رحیمی فرد ناهید، موسوی ندوشن رضوان، پوراکبری بابک. تعیین الگوی مقاومت آنتی بیوتیکی و فراوانی ژن مقاومت بتالاکتاماز (TEM-1) در سودوموناس آئروژینوزا جدا شده از آبهای آشامیدنی. مهندسی ژنتیک و ایمنی زیستی. 1401; 11 (1) :121-130
