گروه گیاه‌پزشکی، دانشکده کشاورزی، دانشگاه شهید مدنی آذربایجان، تبریز ایران ، ashirzad98@yahoo.com
چکیده: (4997 مشاهده)
قارچ بیمارگر Rhizoctoniasolani یکی از بیمارگرهای خاک‌زاد مهم است که دارای دامنه میزبانی وسیعی بوده و باعث مرگ گیاهچه یا پوسیدگی طوقه و ریشه در گیاهان میزبان می‌شود. استفاده از چند عامل کنترل در مدیریت تلفیقی آفات و بیماریها به عنوان یکی از روش‌های کارآمد در کنترل عوامل بیمارگر توصیه شده است که اهمیت آن بهخصوص در بحث مدیریت مقاومت به سموم متداول بسیار زیاد است. در این بررسی، مقادیر EC50 و EC25 سه قارچ‌کش زینب، کاپتان و کربوکسین‌تیرام و دو عامل بیوکنترلی Pseudomonas fluorescens 73 و Trichoderma harzianum T22 در شرایط آزمایشگاهی و گلخانه‌ای علیه بیمارگر Rhizoctoniasolani در بیماری مرگ گیاهچه پنبه مورد بررسی قرار گرفت. در بین قارچ‌کش‌های مورد بررسی، کربوکسین تیرام با EC50 معادل ppm 05/0 در مقایسه با زینب و کاپتان در کنترل بیمارگر موثرتر بود. در اختلاط قارچ‌کش‌های شیمیایی با آنتاگونیست T. harzianum T22بیشترین میزان بازدارندگی مربوط به ترکیب مقادیر EC50آنتاگونیست با قارچ‌کش کربوکسین‌تیرام بود (75%). همچنین در اختلاط قارچکشها با باکتری آنتاگونیست P. fluorescens 73نیز بیشترین بازدارندگی مربوط به ترکیب تیماری مقادیرEC50 وEC25 باکتری آنتاگونیست با قارچ‌کش کاپتان بهدست آمد (هر دو 75%). در مطالعات گلخانه‌ای که تاثیر عوامل کنترلی به صورت انفرادی و در ترکیب با یکدیگر مورد بررسی قرار گرفته بودند، بیشترین کنترل در شاهد مثبت و EC50 قارچکشها در ترکیب با T. harzianum T22 و P. fluorescens 73 مشاهده شد. در این بررسی مشخص شد که تلفیق روش‌های کنترل در مدیریت این بیماری، نتیجه قابل قبولی در شرایط آزمایشگاهی دارد و در گلخانه نیز با این روش مدیریت تلفیقی، امکان کنترل بیماری پوسیدگی رایزوکتونیایی ریشه پنبه افزایش می‌یابد.
Mosavi Mirak L, Shirzad A, Mohammadi D. Integrative effect of some synthetic fungicides with some biological agents in control of Rhizoctonia solani on cotton seedlings. Genetic Engineering and Biosafety Journal 2019; 8 (1) :11-23 URL: http://gebsj.ir/article-1-288-fa.html
موسوی میرک لیلا، شیرزاد اکبر، محمدی داود. اثر تلفیقی چند قارچ‌کش سنتتیک با چند عامل بیولوژیک در کنترل مرگ گیاهچه ریزوکتونیایی پنبه. مهندسی ژنتیک و ایمنی زیستی. 1398; 8 (1) :11-23
