بهینه ­سازی کشت بافت در گندم برای فرآیند انتقال ژن یا کشت سوسپانسیون سلولی امری ضروری است. به منظور بهینه­ سازی کشت بافت، چهار لاین گندم به نام­های C-D-4, C-D-6, C-D-8, C-D-9، استفاده شد. آزمایش در قالب فاکتوریل بر پایه طرح کاملاً تصادفی با 3 تکرار اجرا شد. قابلیت کالوس­زایی و باززایی لاین­های تحت تیمارهای مختلف تنظیم کننده­ های رشد مورد ارزیابی قرار گرفتند. برای کالوس­زایی از محیط کشت ML1G1 حاوی سه سطح اکسین از نوع توفوردی ( 2، 4/2 و 3 میلی­گرم در لیتر) و برای باززایی از محیط کشت MS و N6 حاوی سطوحی از هورمون­های NAA، BAP و Kin استفاده شد. با توجه به معنی‌دار بودن اثر متقابل لاین در تیمارهای مختلف هورمونی، نتایج نشان داد که بیشترین میزان کالوس­زایی مربوط به لاین C-D-9 (82%( و سطح 4/2 میلی­گرم در لیتر توفوردی با میانگین (60%) بود. از نظر القاء کالوس جنین­ زا، محیط کشت ML1C2 که حاوی 250 میلی‌گرم در لیتر نیترات نقره بود، بیشترین درصد جنین­ زایی را در لاین­های C-D-9 و C-D-8 تولید نمود. بیشترین درصد شاخه­ زایی 62/29% برای لاین C-D-9 در محیط کشت N6(6) حاوی mg/l IAA1 + mg/l BA1 به دست آمد.