در بسیاری از موجودات زنده، آنزیم­های سم­زدا نقش مهمی در سم­زدایی ترکیبات ناگوارد ایفا می­کنند و به عنوان نشانگرهای زیستی قرارگیری در معرض ترکیبات ناگوارد قلمداد می­شوند. در واقع، درجات مختلف حساسیت به ترکیبات شیمیایی ممکن است به دلیل تفاوت­های بیوشیمیایی در سم­زدایی حشره­ کش­ها باشد. در بررسی پیش­رو، اثر تیامتوکسام و پیریمیکارب در غلظت­های زیرکشنده بر میزان فعالیت آنزیم­های سم­زدای شته سیاه باقلا، Aphis fabae Scopoli (Hemiptera: Aphididae) مورد ارزیابی قرار گرفته است. به منظور تعیین اثرات کشنده در شرایط آزمایشگاهی، غلظت میانه کشنده برای شته در معرض تیامتوکسام و پیریمیکارب به ترتیب (16/625-94/68) 85/113 و (99/3-71/1) 94/2 mg(ai)L^-1 محاسبه شد. هم­چنین فعالیت مونواکسیژنازها به عنوان آنزیم­های سم­زدا اندازه­ گیری شد. تأثیر هر دو حشره­ کش بر شته A. fabae باعث افزایشی معنی­ دار در القای آنزیم­های مونواکسیژناز شد (0001/0>P). در این بررسی فعالیت گلوتاتیون-اس-ترانسفراز (GST) به موازات افزایش غلظت­های زیرکشنده پیریمیکارب القا می­شود (0001/0P=، 17/ 18 F=، 12، 5df= ). تیامتوکسام نیز در غلظت­های بالاتر (07/48، 06/75 و 85/113mg (ai)/L) فعالیت این آنزیم را القا کرد (0009/0P=، 17/ 18 F=، 12، 5df= ). نتایج نشان داد که در غلظت­های زیرکشنده می­توان دو شته­ کش مهم تیامتوکسام و پیریمیکارب را توسط آنزیم­های سم­زدا به عنوان نشانگرهای بیوشیمیایی شناسایی کرد.